در وصف مؤمن

325.وَ قَالَ (علیه السلام) :فِی صِفَةِ الْمُؤْمِنِ الْمُؤْمِنُ بِشْرُهُ فِی وَجْهِهِ وَ حُزْنُهُ فِی قَلْبِهِ أَوْسَعُ شَيْ ءٍ صَدْراً وَ أَذَلُّ شَيْ ءٍ نَفْساً يَكْرَهُ الرِّفْعَةَ وَ يَشْنَأُ السُّمْعَةَ طَوِیلٌ غَمُّهُ بَعِیدٌ هَمُّهُ كَثِیرٌ صَمْتُهُ مَشْغُولٌ وَقْتُهُ شَكُورٌ صَبُورٌ مَغْمُورٌ بِفِكْرَتِهِ  

«1244»

ضَنِینٌ بِخَلَّتِهِ سَهْلُ الْخَلِیقَةِ لَيِّنُ الْعَرِیكَةِ نَفْسُهُ أَصْلَبُ مِنَ الصَّلْدِ وَ هُوَ أَذَلُّ مِنَ الْعَبْدِ .

ص1244

امام علیه السّلام در وصف مؤمن فرموده است : 1-مؤمن شادیش در رخسار و اندوهش در دل است، سینه اش از هر چیز گشاده تر (بردباریش در سختیها بى اندازه) است، و نفسش از هر چیز خوارتر (فروتنیش بسیار) از سركشى بدش مى آید، و رئاء و خود نمائى را دشمن دارد، 2-  اندوه او (براى پایان كارش) دراز، همّت و كوشش (در كارهاى شایسته) بلند است (بر اثر فكر و اندیشه) خاموشیش بسیار، وقتش (بطاعت و بندگى) مشغول و گرفته (نعمتهاى خدا را) سپاسگزار (و در بلاها و سختیها) بیشمار شكیبا است، در فكر و اندیشه اش (در بندگى و پایان كار) فرو رفته، به درخواست خود (از دیگرى) بخل مى ورزد (اظهار حاجت نمى نماید) خوى او هموار، طبیعتش نرم است (متكبّر و گردن كش و سختگیر نیست) 3-  نفس او از سنگ محكم سختتر (در راه دین دلیر) است در حالیكه او از بنده خوارتر (تواضع و فروتنیش نسبت بهمه بسیار) است.